Rozdział 14

~Kasia~

- Wszyscy cali? – spytałam po dość twardym lądowaniu.

- Nie. – powiedział Max z przekąsem. – Wtedy było na trawę, to teraz musi być beton. –

- Nie narzekaj. Zawsze mogło być gorzej. – pocieszyła go Justyna.

- Szanowni towarzysze, czy rzeklibyście mi gdzie jesteśmy? – powiedział jakiś męski głos.

- Co? - spytał Max zdziwiony. Odwróciliśmy się. Przed nami na pięknym i potężnym karym koniu siedział rycerz w lśniącej, czarnej zbroi.

- Kto to jest? – spytałam Justynę szeptem.

- Zawisza Czarny. – westchnęła.

- Jeszcze jego tu brakowało. – powiedział Max.

- Gdzie mógłbym napoić mego wierzchowca? – zapytał.

- Musimy się naradzić. Racz poczekać ….. yyyymm ….. dostojny … panie. –wydukał Franek.

- „Racz poczekać dostojny panie”? Odbiło ci?! – rzekł Max zdziwiony.

- A co, miałem powiedzieć „Siema ziomal! Czekaj mołment po pogadać musimy”? – odparł.

- Chłopaki! Musimy coś wymyślić. – przywołałam ich do porządku.

- Najpierw zajmijmy się jego ubraniem. Potem zajmiemy się koniem. Znam jedną panią, która ma stadninę. – zaproponowała Justyna.

- Dobry pomysł. A w ogóle gdzie i kiedy jesteśmy? – spytałam.

- To jest najgorsze. Wydaje mi się, że gdzieś we współczesności, ale nie możemy tu zostać, bo musimy go odeskortować do tamtych czasów. – odrzekł Fanek. – Nie zostawimy go. Prawda Max? – Ten przytaknął niechętnie. Odwróciliśmy się. Opowiedzieliśmy mężczyźnie o naszym planie siląc się na archaistyczny ton. Ten zgodził się. Po drodze wszyscy ludzie oglądali się za nami i rzucali zdziwione spojrzenia. Niektórzy komentowali szeptem. Ustaliliśmy, że pójdziemy do domu Justyny i tam go przebierzemy. Gdy dotarliśmy na miejsce dziewczyna rozejrzała się.

- OK. Wejdę do środka a wy… - nie skończyła bo…

- A kogo tu sprowadziłaś?- powiedziała Mama Justyny. Zupełnie nas zaskoczyła. Jej córka uratowała sytuację.

- To są moi przyjaciele. Wcześniej skończyliśmy dziś lekcje. A ten pan to … eee …. Pan z kółka historycznego. Miał dzisiaj rekonstrukcję jakieś bitwy. Przyszliśmy razem bo … chcieliśmy razem odrobić pracę domową, a ten pan …. strasznie chciało mu się pić, a nie mieliśmy pieniędzy. Więc …. no.-

- Proszę wejdźcie do środka.- Justyna dała nam dyskretny znak ręką, żeby nie wchodzić.

- Nie, nie, dziękujemy. Poczekamy tutaj. Prosimy tylko o jakieś picie. – powiedział Franek. Spojrzał w bok i zrobił wielkie oczy. Podszedł do Maxa i ostrożnie schował butelkę wody z zewnętrznej kieszeni jego plecaka i włożył ją do środka.

 - Gdzie masz ten zeszyt od angielskiego? Muszę coś sprawdzić. – chłopak udał, że szuka czegoś w środku.

- Co? – spytał zdziwiony. Franek dał mu kuksańca w żebra.

- Aaa, tam jest. –spiorunował go wzrokiem. Justyna i jej mama weszły do domu. Po chwili wyszły. Kobieta trzymała szklankę z sokiem a dziewczyna miała bardzo wypchany plecak.

- Ubrania. – pomyślałam. – Oby pasowały! –

- Dziękuję ci, o pani. Wyśmienity napitek. Doskonale gasi pragnienie. – powiedział wojak i pocałował jej rękę. Zarówno ona jak i my byliśmy skamieniali.

- Wczuł się w rolę. – wymyślił Franek uśmiechając się uprzejmie. Jego uśmiech zazwyczaj łagodził wszelkie konflikty i kłopotliwe sytuacje. Tutaj też zadziałało. Kobieta uspokoiła się. Chyba zaczynała coś podejrzewać.

- To my już pójdziemy. Odprowadzimy pana do szkoły. – Pożegnaliśmy się i odeszliśmy.

- Ale nam się udało. – odsapnął Max z ulgą.

- No, całe szczęście. Chodźmy teraz napoić jego konia. – powiedziałam. Po drodze zaczęliśmy gadać o teleporterze.

- Czemu tak długo się ładuje? – zapytałam.

- Ostatnio intensywnie go używaliśmy. Pewnie trochę to potrwa. Zastanawiam się, czy to nam jakoś nie zaszkodzi. – odpowiedział Franek. Nikt nie umiała odpowiedzieć. Skierowaliśmy kroki do mojego domu. Zapewniłam, że nikogo tam nie ma. Pojawił się za to inny problem. Przekonanie psów, że Zawisza i chłopacy to przyjaciele, a nie złodzieje, którzy chcą okraść nasz dom nie było łatwe. Potrwało to 15 minut a przydatne okazały się psie przysmaki. Później chłopcy zaprowadzili rycerza do łazienki i pomogli mu się przebrać. Po jakimś czasie wyszli z minami „To nie miało być tak.”. Za nimi z pomieszczenia wyszedł mężczyzna. Dżinsy i koszulka były bardzo obcisłe a nadruk….

- „Invincible Iron Man”? – spytałam z powątpiewaniem. – I do tego wygląda jak ABS*. -

-No co?  To stary t-shirt mojego taty. I w sumie to trochę prawda. – obroniła się Justyna.

- Nie, nadruk spoko. Ale rzeczywiście wygląda jak jakiś kark.- stwierdził Max.

- Lubisz Iron Mana? Ja wolę Hulka, ale on też jest spoko. – powiedział Franek.

- Zielony stwór też jest ekstra. A znasz…. –

- Ogarnijcie się! – przerwałam chłopcom pogadankę o komiksach. – Chodźmy do tej stajni. – W stadninie napoiliśmy wierzchowca. Niestety pojawił się problem, a zaraz potem drugi. Po pierwsze poczuliśmy głód. Po drugie rycerz nie chciał za nic rozstać się ze swoim czworonożnym towarzyszem.

- Nie możemy go tu zostawić. Jak ktoś go zagadnie to będzie nieciekawie. Musimy go wziąć ze sobą. – rzekł Franek. Byliśmy zbyt zmęczeni, żeby iść do któregoś z naszych domów, więc postanowiliśmy zatrzymać się w McDonalds’ie. Konia zostawiliśmy na zewnątrz. Na jego grzbiecie, do siodła przywiązaliśmy kartkę z napisem: „UWAGA! KOPIĘ I GRYZĘ!”. Weszliśmy do knajpy i złożyliśmy zamówienie.

***

40 minut później

- Czy mógłbym jeszcze jedną mięsną kanapkę? – zapytał rycerz.

- Kupię od razu trzy. – powiedział Max wstając od stołu.

- To będzie jego szósty hamburger! – powiedziałam zaskoczona.

- No cóż… - stwierdził Franek. Cały stolik był zapełniony papierkami. Wszyscy mieliśmy już dosyć, a wojak cały czas jadł. Nagle Justyna spojrzała w okno i otworzyła szeroko oczy.

- Chodźmy stąd. Teleporter gotowy?- powiedziała nerwowo.

- Gotowy. – Franek spojrzał na urządzenie. Przycisk świecił na zielono. – Co się stało?-

- Ciocia Leokadia. – odrzekła dziewczyna. – Jak nas zobaczy to posiedzimy tu do jutra. – Pozbieraliśmy się pospiesznie. Złapaliśmy się za ręce.

- O Justynka! Niech cię uściskam! – usłyszeliśmy piskliwy głos. Wcisnęliśmy przycisk.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Obiecywałam długi i jest długi :)

Mam nadzieję, że wam się podoba. Jeśli tak, to komentujcie.

Buziaki ;**