Rozdział 12

~ Franek ~

- Chodźcie, pobiegnijmy za nim! Może nam pomóc rozwiązać zagadkę! – powiedziałem i pobiegłem. Reszta podążyła za mną.

- Właściwie to czemu za nim gonimy?- spytał zdyszany Max.

-To Sherlock Holmes! Mistrz dedukcji. Może nam pomóc rozwiązać zagadkę teleporter!- powiedziałem.

- A jeśli to zbieżność nazwisk?- Max nie dawał za wygraną.

- A jeśli nie? – odpowiedziałem pytaniem na pytanie. Dogoniliśmy drugiego mężczyznę i spytałem go po angielsku, biegnąc.

- Przepraszam, pan to doktor Watson?-

- Skąd wiesz? – spytał zdziwiony.

- Obiło mi się o uszy… Dlaczego goni pan za swoim przyjacielem? – spytałem.

- Przyjacielem? Ładny mi przyjaciel… Znowu wziął moje pieniądze „na przechowanie”. Holmes, stój! Wredny typ… - Nagle Sherlock skręcił w lewo i wbiegł do jakiegoś domu. Podążyliśmy za nim. Spojrzałem na ścianę. Była tam przytwierdzona tabliczka z napisem „Baker ST 221b”. Weszliśmy do środka rozglądając się. Mieszkanie było dwupiętrowe. Na górę wiodły schody z ręcznie rzeźbioną poręczą. Podłoga była drewniana, przykrywał ją wzorzysty dywan. Na ścianach wisiały jakieś obrazy. Na podłodze stał mały stolik a na nim w wazonie prezentowały się kwiaty. Weszliśmy za doktorem na górę. Podszedł on do jakiś drzwi. Zapukał i nie czekając na odpowiedź wszedł do środka. Podążyliśmy za nim do środka. Na podłodze leżały porozrzucane ubrania a na stoliku pod oknem stały specjalistyczne przyrządy.

- Ale bałagan…- powiedział Max.

- No, nawet u mnie tak nie ma. – odpowiedziałem.

- Zdaje mi się, że przyszliście do mnie po poradę, a nie po to, żeby narzekać na bałagan. – wyszeptał Holmes wprost do ucha Maxa. Chłopak odskoczył jak oparzony. Wszyscy byliśmy przestraszeni. Sherlock zaśmiał się złośliwie. Pojawił się znikąd.

- Dlaczego za mną goniłeś przyjacielu?- zwrócił się detektyw do Watsona, przykładając mu do policzka smyczek, który trzymał w ręce.

- Bo zabrałeś moje pieniądze „przyjacielu”. I zabierz to. – odpowiedział.

- Nie dałem Ci tego. –

- Weź to, czego mi nie dałeś.- *

Holmes odsunął smyczek nieco zmieszany. Podczas tej wymiany zdań mogłem im się dokładniej przyjrzeć. Holmes był wysokim, chudym i brązowookim brunetem. Miał na sobie białą koszulę, brązowe spodnie i taką samą kamizelkę. Na wieszaku wisiał jego zielono-brązowy płaszcz. Widać było, że nie dba o swój wygląd. Włosy były potargane a ubranie przybrudzone. Watson był jego zupełnym przeciwieństwem. Też był wysoki i dosyć chudy, ale jego włosy były brązowe, a oczy zielone. Koszula była idealnie biała i wyprasowana, a granatowe spodnie, kamizelka i płaszcz doskonale dopasowane. Można było stwierdzić, że jest starannym i ułożonym człowiekiem.

- Wiadomo, dlaczego się przyjaźnią. – powiedziałem po polsku.

- Dlaczego? – spytała Justyna.

- Bo przeciwieństwa się przyciągają. – odparłem. Parsknęliśmy śmiechem. Mężczyźni spojrzeli na nas równocześnie. Pewnie podejrzewali nas o obgadywanie.

- My się sprzeczamy, a nasi goście czekają. Nie pomyślałeś o tym Watsonie. – zwrócił się Holmes podchodząc do nas. Jego pomocnik odprowadził go wzrokiem i pogroził mu pięścią w milczeniu.

-Jaki jest wasz problem? – spytał detektyw.

- Chcemy, zęby pomógł nam pan w rozwiązaniu tej zagadki. – powiedziałem wyjmując z plecaka teleporter. Położyłem go na stole.

- Czy powie pan co to jest? – spytał Max chytrze. Był pewien, że tego nie wydedukuje. Holmes wziął sprzęt do ręki i wyjął z kieszeni lupę. Obejrzał urządzenie dokładnie, powciskał kilka przycisków i pokręcił pokrętłami.

- To teleporter. Przenieśliście się tu z przyszłości. – odpowiedział po chwili. Popatrzeliśmy po sobie zdziwieni. – Skąd pan wie?- spytała Kasia. Sherlock uśmiechnął się.

- Plotki szybko się rozchodzą. Wszyscy mówią o dziwnych przybyszach, którzy pojawili się znikąd w środku miasta. Te przyciski służą do ustalenia dokładnej lokalizacji i czasu. Te jakby tarcze da się obracać i to nimi ustawia się główne parametry. Próbowaliście nimi kręcić? – Pokręciliśmy głowami.

- Po prostu skakaliście w czasie nie wiedząc gdzie ani kiedy? – Tym razem przytaknęliśmy.

- Spróbujmy więc przestawić… - nie zdołał dokończyć Holmes gdyż raptem świsnęło kilka kul. – Na ziemię! – krzyknął dr Watson. Natychmiast wykonaliśmy jego polecenie.

- Wyjdziemy tylnym wyjściem. – powiedział detektyw biorąc do ręki płaszcz i fajkę. Skierował się w stronę wyjścia. Podążyliśmy za nim. Sherlock prowadził nas sobie tylko znanymi trasami. Przemykaliśmy cicho uliczkami z dala od centrum miasta. W końcu zatrzymaliśmy się w jakieś wnęce.

- Kim byli ci ludzie? – spytała przestraszona Kasia.

- Nieważne. Każdy ma swoich wrogów. Teraz musicie to zrobić. Przenieście się. – odpowiedział Holmes.

- Ale co będzie z wami?- spytała Justyna.

- Poradzimy sobie. Holmes zna kilka sztuczek. – uspokoił nas dr Watson. Spojrzałem na urządzenie. Przycisk świecił na zielono. Złapaliśmy się za ręce.

- Jest nam miło, ze mogliśmy was poznać. I dziękujemy za pomoc. – powiedziałem. Położyliśmy palce na przycisku.

- Nam też było miło. – odpowiedział Watson. Wcisnęliśmy guzik.

*cytat z filmu "Sherlock Holmes"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Po dłuuuuuuuuuuugiej przerwie wracam do pisania :)

Następny rozdział już na kartce, więc za niedługo się pojawi ;**